Zawinąwszy welony wokół głów, kobiety weszły na pokład. Posuwali się teraz statecznie w dół rzeki, mijając ciemne kształty zakotwiczonych statków, a Londyn był rojem świateł z bladożółtym baldachimem opadającym nad nim. Były tam światła wielkich teatrów, światła długich ulic, światła, które wskazywały ogromne place domowego komfortu, światła, które wisiały wysoko w powietrzu.

Żaden mrok nigdy nie osiadłby na tych lampach, tak jak nie osiadł na nich żaden mrok od setek lat. Straszne wydawało się to, że miasto powinno płonąć wiecznie w tym samym miejscu; straszne przynajmniej dla ludzi wyruszających na morskie przygody, którzy widzieli je jako otoczony kopiec, wiecznie spalony, wiecznie pokryty bliznami. Z pokładu statku wielkie miasto ukazało się jako przygarbiona i tchórzliwa postać, osowiały nędzarz.